zaterdag 1 augustus: Killiecrankie en Blair Atholl
 

Het was herfst! Althans, zo somber was het buiten. Een goede dag eerst wat met de auto te rijden en af te wachten of het beter zou worden.
We zijn naar het Killiecrankie visitorcentre gereden, hier vlak bij. Hier wordt verteld over de slag in 1689, de eerste van de Jacobitische opstand. Zeer bloedig. En over de natuur in de gorge. Het is een prachtig stukje natuur.
Er was een wandeling te doen waarbij je langs de soldiers leap komt (een soldaat zou hier 5 meter over de rivier zijn gesprongen om te ontsnappen aan zijn achtervolgers) Het pad gaat verder langs de rivier Garry en langs een spoorviaduct uit 1863 wat nog geen 6000 pond heeft gekost toen. Een schijntje!
We hebben het pad verder gevolgd en op een gegeven moment kom je een grote steen in het pad tegen. Er wordt van gezegd dat hier onder de Brigadier van het Dutch regiment is begraven vlak na de slag. Ja, ons Willem had ook hier een vinger in de spreekwoordelijke porridge. Je komt die Dutchies ook overal tegen!
We lopen verder tot we bij een hangbrug komen waarvandaan je het dal van Loch Tummel in kan lopen (waar wij dus onze tent hebben staan). Op de brug kijk je prachtig de gorge in, maar ik vond het toch wel wat spannend.

We lopen de 1,5 km weer terug en hebben het inmiddels goed warm. Het weer is toch wel aardig opgeknapt.
Hierna rijden we naar Blair Atholl, Old Blair om precies te zijn. Hier starten een aantal wandelingen en wij willen de Woodland walk doen van ruim 7 km.

Old Blair is het oude dorpje wat langs de hoofdroute Perth-Inverness lag. Maar door de bouw van een nieuwe brug en weg over de Tilt is het nieuwe dorp ontstaan even verderop. De kerk van Old Blair, st. Brides Kirk, is daarom rond 1824 verlaten. De Dukes of Atholl die in het witte kasteel wonen hebben er wel nog steeds hun privé begraafplaats. En ook de leider van de Jacobieten bij de battle of Killicrankie, Bonnie Dundee, is hier begraven toen hij sneuvelde tijdens de slag.
De wandeling voert ons langs de weides van het landgoed. Een parklandschap met veel verschillende bomen. Dan lopen we het bos in. Het bestaat voornamelijk uit enorme lariksen. De Dukes zijn in de 18e en begin 19e eeuw begonnen met het planten van bomen voor commerciële doeleinden. Op dit landgoed is ook een larikssoort ontwikkeld wat nu nog steeds het meest gebruikt wordt voor productiebossen.
Na een tijdje bereiken we de Banvie Burn. Een prachtig beekje in een diepe gorge. We nemen nog een kleine de tour langs The Whim. Gebouwd in 1761 om een mooi uitzichtpunt te creëren.
We moeten weer terug naar de Banvie Burn om verder te gaan.
 

Beneden aangekomen lopen we door Diana’s Grove waar zeer grote bijzondere bomen staan. We lopen er dwars doorheen om nog even een kijkje te nemen bij het kasteel. Dat is best groot en wit!
Via het kerkje, waar we nu wat uitgebreider kunnen rondsnuffelen, lopen we vervolgens weer terug naar de auto.
Op weg naar de auto maken we nog even gebruik van een spiegel om een bijzonder stijlvolle groepsfoto te maken...
Het was een heerlijk relaxte wandeling! We hebben daarna lekker bij de tent gezeten, het is uiteindelijk nog best een mooie dag geworden!
 
index volgende dag